Δεν μπαίνω πια σε ασφυκτικά γεμάτα αστικά. Έχω την πολυτέλεια του χρόνου εδώ και αρκετούς μήνες. Όσο ήμουν φοιτήτρια όμως δεν με έπαιρνε, έβλεπα αστικό που με βόλευε και έμπαινα, έπρεπε να προλάβω το μάθημα στη σχολή, τα αγγλικά στο φροντιστήριο, το πιάνο, τους καφέδες, τις μπύρες, τις βόλτες, το τελευταίο δρομόλογιο για το σπίτι.
Ήταν ένα μεσημέρι στο πρώτο εξάμηνο, 7 χρόνια πριν (εφτά; εφτά; Χριστέ μου περάσαν εφτά χρόνια…) που μπήκα σε ένα παλιό, κόκκινο 58 (ναι, ναι, από εκείνα που μπαίνεις και λες «τώρα θα αρχίζουν να φεύγουν οι λαμαρίνες δεξιά και αριστερά» και όταν φρενάρει ο οδηγός ακούγεται εκείνος ο απαίσιος τσιριχτός ήχος που σου τρυπάει τα αυτιά – ξέρω, κι εγώ ανατρίχιασα τώρα που το θυμήθηκα), γεμάτο όσο δεν πάει. Πέτυχα μια γνωστή μου που με ρώτησε αν ήξερα τον τάδε, που ήταν στην ίδια σχολή με μένα. Δεν μπορούσα να καταλάβω ποιον εννοούσε. Τότε μια ξανθιά κοπέλα που ήταν κι αυτή παστωμένη σαν την σαρδέλα δίπλα μου, μου είπε: «Συγγνώμη που διακόπτω αλλά σας ακούω που μιλάτε τόση ώρα, στο Ιστορικό δεν είσαι;» «Ναι», απαντάω. «Ιστορία της τέχνης έχεις;» «Έχω» «Είναι αυτός που έρχεται με το μαλλί φτιαγμένο με πιστολάκι και τις γυναικείες τσάντες» «Ναι ναι! Αυτός είναι!» είπε ενθουσιασμένα η γνωστή μου «είναι φίλος μου από το σχολείο!». Λίγο δαγκώθηκε η ξανθιά κοπέλα, αλλά τι να κάνει, έφτασα κι εγώ στη στάση μου (Ιπποκράτειο) και κατέβηκα.
Την ξαναπέτυχα στη σχολή. Την μια φορά πήγαμε για έναν καφέ στο κυλικείο, την άλλη για ένα ποτό, την άλλη βρεθήκαμε για να ανταλλάξουμε σημειώσεις.
Δεν μοιάζουμε καθόλου. Αυτή λατρεύει τα κλαμπάκια και τις ψηλές γόβες. Εγώ για να βγάλω τα αθλητικά σημαίνει ότι κάποιος με έδεσε και μου τα έβγαλε από τα πόδια.
Πολλές φορές εκνευριζόμαστε η μία με τις επιλογές της άλλης. Πολύ. Δεν φαντάζεστε πόσο. Αλλά τελικά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι τόσα χρόνια τώρα, σιγά σιγά στην αρχή και πιο πολύ μετά, έχουμε μοιραστεί την καθημερινότητά μας με έναν τρόπο που καθόλου δεν μοιάζει με συνήθεια. Κάπου εδώ υποτίθεται ότι πρέπει να αρχίσω να λέω για τις χαρές και τις λύπες που μοιραστήκαμε, για τα πάρτι, για τις εκδρομές, για τα μεταμεσονύκτια sms, για την υποστήριξη, για τα μυστικά και δεν συμμαζεύεται. Όμως τίποτα δεν με καλύπτει όσο αυτό: έχουμε μοιραστεί την καθημερινότητά μας με έναν τρόπο που καθόλου δεν μοιάζει με συνήθεια.
Και μετά από τόσο χρόνια, ήρθε η ώρα να σου εξομολογηθώ κάτι, πατσαβούρι μου: είμαι χαρούμενη που τελικά δεν μπήκες στο Οικονομικό, κι ας ξέρω πόσο το ήθελες. Είμαι χαρούμενη που μπήκες στο Ιστορικό και μπήκες και στο ίδιο γεμάτο 58 με μένα.
Τότε.