Χθες η Κίχλη μου είπε οτι με αγαπάει.
Έτσι απλά, την ώρα που πλήρωνε τον καφέ της και πήγα να την χαιρετήσω, αντί για καληνύχτα, μου είπε «σ’αγαπώ φαντασματάκι!»
Ήταν ωραία.
Και ήταν περίεργα. 2 παιδιά, ένας σύζυγος, δουλειά, συνεργάτες, μαθητές, φίλοι, γονείς, αδέρφια, ξαδέρφια, μπαντζανάκηδες, ευρύτερος κοινωνικός περίγυρος, δεν ξέρω κι εγώ πόσοι ακόμα, και της μένει χώρος (και χρόνος) για να αγαπάει εμένα; Μια φορά το μήνα βρισκόμαστε (ενίοτε μία φορά στους 2 μήνες), πολύ ωραία περνάμε δεν λέω, και γελάμε και σοβαρά μιλάμε και όμορφα νιώθουμε, αλλά μια φορά στο τόσο είναι μόνο – τι να σου κάνει;
Γιατί ν’αγαπάει εμένα μωρέ; Τι τόσο έχω κάνει γι’αυτήν; Τι έδωσα;
Αυτά σκεφτόμουν ανεβαίνοντας την σκάλα.
Και μετά όταν γύρισα σπίτι διάβασα αυτό.
Και χαμογέλασα.
Και χάρηκα.
Όχι γιατί η Κίχλη μ’αγαπάει.
Γιατί χωρίς να ξέρω, δίνω χαρά σε κάποιον.
Κι αυτό είναι ένα υπέροχο συναίσθημα.
Και μακάρι κι εγώ σε 10 χρόνια να είμαι λίγο σαν την Κίχλη: η ακόμα ερωτευμένη σύζυγος, η σούπερ μαμά, η γαμάτη καθηγήτρια, ο άνθρωπος με το μεγάλο χαμόγελο (ακόμα κι αν μερικές φορές είναι λίγο κουρασμένο) που μέσα σε όοοοοοοοοοοοοοοολα όσα έχει να κάνει γράφει και στο blog της. Αλλά να μην είμαι κοκκινομάλλα γιατί δεν νομίζω ότι μου πάει… :)