15/9/09

Ο Ανδαλουσιανός σκύλος.

Σαν τώρα το θυμάμαι. 3ο έτος ήταν, εαρινό εξάμηνο. Μάθημα «Κριτική της τέχνης» και ο καθηγητής μάς είχε βάλει ως εργασία, να διαλέξουμε ένα σχολικό μάθημα κ να το παρουσιάσουμε με άξονα κάποια μορφή τέχνης – οποιασδήποτε.
Ο Παναγιώτης είχε διαλέξει να παρουσιάσει την ενότητα της νεοελληνικής υπερρεαλιστικής ποίησης. Και χρησιμοποίησε ένα απόσπασμα από τον Ανδαλουσιανό σκύλο του Μπουνιουέλ.
10 λεπτά μας έδειξε όλα κι όλα.
Δεν ξετρελάθηκα, σόρυ. (guilty as charged)
Μετά από λίγο καιρό, παρατήρησα ότι κάθε τόσο, συχνά – πυκνά, καταστάσεις, συζητήσεις και συμβάντα στη ζωή μου, είχαν ένα μεγάλο κοινό: ήταν τόσο άκυρα που έμενα άφωνη (να μην πω τίποτε άλλο…)
Άκυρα ή μήπως σουρεαλιστικά;
Μήπως τελικά ο Μπουνιουέλ διάβασε την σκέψη μου εκείνο το απόγευμα και θύμωσε που δεν μου άρεσε το έργο του, και για να με τιμωρήσει αποφάσισε να δει την δική μου ζωή ως ένα τεράστιο καμβά, στον οποίο πετά με τους κουβάδες (και τη βοήθεια του Νταλί βεβαίως, βεβαίως) όσο σουρεαλισμό του περισσεύει;
Λες και σ’όλο τον πλανήτη, μόνο σε μένα δεν άρεσε!
Έλα, βρε Λουί, ξεπέρασέ το επιτέλους, δεν είναι και κάτι τόσο τρομερό! Τόσες ταινίες χαντακώνονται κάθε χρόνο σε περιοδικά, εκπομπές και κριτικές, με μένα τα έβαλες που στην τελική μια σκέψη έκανα;
Στην τελική, και για το Pulp fiction δεν πετάω την σκούφια μου, αλλά ο Ταραντίνο κύριος, στο ύψος του, χωρίς κομπλεξικές εξάρσεις και παρεμβολές στη ζωή μου. Ευτυχώς – δεν θέλω ούτε να το φαντάζομαι. (Θα μου πεις, ο Ταραντίνο δεν έχει πεθάνει, επομένως δεν μπορεί να διαβάζει τις σκέψεις κάθε θνητού για τις ταινίες του, αλλά ένα παράδειγμα έφερα, μη τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς)
Όταν το είπα σε μια φίλη μου, εκείνη κούνησε το κεφάλι συγκαταβατικά και μου είπε: «Έχει πολύ καιρό που αποφάσισα οτι ο σουρεαλισμός δεν είναι κίνημα. Είναι η πραγματικότητα.»
Και φυσικά μετά πρόσθεσε χαμογελώντας: «Μικρή είσαι ακόμα, θα μάθεις…»
Δεν ξέρω αν όταν μεγαλώσω θα ενστερνιστώ αυτή την αλήθεια και θα σταματήσω να υποψιάζομαι τον δάκτυλο του Μπουνιουέλ σε κάθε σουρεάλ φάση της ζωής μου, αλλά υποψιάζομαι οτι και 80 χρονών να γίνω, με το ένα πόδι στο πι και το άλλο στον τάφο, θα συνεχίζω να πιστεύω ακράδαντα πως αυτός φταίει και μάλιστα με το πέρασμα των χρόνων μεγάλωσε την γκάμα του και αποφάσισε να σκορπίσει ό,τι ακυρίλα του κατεβαίνει όχι μόνο σε μένα, αλλά και στα παιδιά μου, τα εγγόνια μου και το σκύλο μου, μόνο και μόνο για να με βλέπει να τυραννιέμαι επειδή 50 κάτι χρόνια πριν, είπα ότι ο Ανδαλουσιανός σκύλος δεν μου άρεσε καθόλου.
Λουί μου, δεν ξέρω αν έχεις laptop και wi-fi εκεί που είσαι για να διαβάσεις το post μου, αλλά πραγματικά βρες ένα τρόπο να το κάνεις…
Όσο για την ιστορία, ο Παναγιώτης πήρε ένα ολοστρόγγυλο 10 για την εργασία του, η οποία ήταν καταπληκτική, πρωτότυπη και πραγματικά απολαυστική – η ιδέα για την ταινία ήταν απίστευτη (με την καλή έννοια) και η ταινία εξ’ ίσου απίστευτη (με την κακή έννοια).
Α, ρε Παναγιώτη τι τραβάμε 4 χρόνια τώρα για το δικό σου δεκάρι…