8/7/09

Midnight summer thoughts...

Όταν με ρωτάνε ποιο είναι το καλύτερο καλοκαίρι που έχω περάσει, ασυναίσθητα λέω: εκείνο του ’99.
Τίποτα ιδιαίτερο δεν έγινε. Ήμουν στο Διδυμότειχο, ήμουν 14, μόλις είχα βγάλει την Γ’ γυμνασίου, έπρεπε να γυρίζω σπίτι στις 11.30 (βαριά-βαριά 12.00), δεν έπαιζε να πάω διακοπές χωρίς τους γονείς μου και δεν είχα ανακαλύψει τις μπύρες ακόμα. Ήταν όμως ένα ξένοιαστο και χαρούμενο καλοκαίρι. Έτσι απλά. Χωρίς κάτι το σούπερ. Φορούσα το μαύρο μου παντελόνι και τα πέδιλά μου, βρισκόμασταν με τη Χριστίνα και τη Σίσσυ και τη Χρύσα και τη Μάρθα και τη Βάσω και πηγαίναμε στο Monroe’s και παίρναμε χυμό μπανάνα-βύσσινο ή κρύα σοκολάτα φράουλα και μιλούσαμε και γελούσαμε και κοιτάζαμε στα κλεφτά τριγύρω μας μήπως κάπου κάθεται κι αυτός που μας αρέσει και μετά στο σπίτι άκουγα savage garden στο κασετόφωνο πριν κοιμηθώ και κοιτούσα τα αστέρια…
10 χρόνια μετά, είμαι στη Θεσσαλονίκη, είμαι 24, έχω βγάλει το πανεπιστήμιο, έχω βρει την δουλειά που αγαπώ (μάλλον – αν δεν βγουν οι οριστικοί πίνακες εγώ δεν ησυχάζω), γυρίζω σπίτι ό,τι ώρα θέλω, πάω διακοπές μόνη μου και έχω ανακαλύψει και τις μπύρες και τις τεκίλες και πολλά άλλα. Φοράω το τζιν μου και τα άσπρα αθλητικά μου με τα μπλε λουλουδάκια και πάω να βρω ανθρώπους που εκτός από τα πραγματικά τους ονόματα έχουν και nicks (γιατί είμαστε και στο bookcrossing και στο facebook και στο twitter) για να πάμε σε μια έκθεση φωτογραφίας και μετά πάμε για μπύρες και μιλάμε και γελάμε και μετά γυρίζω σπίτι με το 78Ν και μια άγνωστη κοπέλα που δεν θα ξαναδώ ποτέ μου, μου λέει να κάνω αυτό που λέει η καρδιά μου και όταν φτάνω σπίτι τσεκάρω τα mail μου και βάζω να ακούσω ραδιόφωνο απ'το ίντερνετ.
Δεν έχω ιδέα πώς θα είναι αυτό το καλοκαίρι. Αλλά προοιωνίζεται ακριβώς όπως αυτό του ’99.
Ξένοιαστο και χαρούμενο.
Κι ας είναι όλα διαφορετικά.
Λέω να βάλω savage garden απόψε πριν κοιμηθώ. Νομίζω ότι μου λείψανε λιγάκι…