29/7/09

Βουτιές...

Όλες οι μεγάλες αποφάσεις της ζωής μας κουβαλάνε ένα φόβο. Τον φόβο αν αυτό που πάμε να κάνουμε θα μας βγει σε καλό ή αν τελικά διαλέξαμε το τελείως λάθος μονοπάτι.
Είναι σαν να στέκεσαι στην άκρη ενός γκρεμού, κι από κάτω απλώνεται η θάλασσα, και θέλεις απελπισμένα να βουτήξεις, να νιώσεις τον αέρα να σου ανακατεύει τα μαλλιά και τον ήλιο να σε ζεσταίνει καθώς πέφτεις και τους γλάρους να περνάνε πλάι σου και μετά να χαθείς στην αγκαλιά μιας θάλασσας τόσο μεγάλης, τόσο γαλάζιας, τόσο δροσερής…
Κι εκεί κοντοζυγώνεις. Κάνεις ένα βήμα πίσω.
Κι αν πέσω στα βράχια;
Κι αν πνιγώ;
Κι εκεί διαλέγεις. Βουτάς ή φεύγεις. Τολμάς ή αδρανείς. Ζεις ή απλά υπάρχεις.
Συνήθως διαλέγω να βουτήξω.
Για τη χαρά.
Γιατί έτσι νιώθω ζωντανή - όταν ξέρω ότι κυνήγησα ως το τέλος αυτά που ήθελα. Ένα – ένα όλα μου τα όνειρα. Μία – μία όλες μου τις χίμαιρες.
Χωρίς δίχτυ ασφαλείας. (έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει ποτέ)
Χωρίς εγγυήσεις. (αυτές κι αν δεν υπάρχουν ποτέ)
Με την ελπίδα ότι αν τελικά σπάσω το κεφάλι μου, κάποιος θα βρεθεί να τρέξει με το κουτί των πρώτων βοηθειών: χαρτομάντιλα, σοκολατάκια, μια βόλτα και μια αγκαλιά.
Βαθιά ανάσα.
Τα μάτια κλείνουν.
Αυτή η βουτιά προβλέπεται μεγάλη.
Πάμε…